Έχοντας ήδη αναφερθεί στην άνευ όρων αποδοχή του εαυτού μας, θα μιλήσουμε για την άνευ όρων αποδοχή των άλλων. Ο Albert Ellis, θεμελιωτής της Λογικοθυμικής Συμπεριφορικής Θεραπείας, μίλησε και ανέλυσε εκτενώς την έννοια του όρου αποδοχή. Άνευ όρων αποδοχή δεν σημαίνει αποδέχομαι κάποιον γιατί έχει απλώς κάποια στοιχεία που μου αρέσουν. Σημαίνει να μπορώ να αποδεχτώ κάποιον στο σύνολο του λαμβάνοντας υπόψη μου τα θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά του. Θα σκεφτείτε βέβαια ότι αυτό είναι πολύ δύσκολο όταν για παράδειγμα κάποιος σας μιλά προσβλητικά ή σας κάνει κάτι το οποίο σας ενοχλεί. Έχετε δίκιο. Είναι δύσκολο άλλα όχι ακατόρθωτο.

Είναι γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της ζωής μας ερχόμαστε σε επαφή με πολλούς ανθρώπους. Άλλους από αυτούς στη δουλειά, άλλους στην οικογένεια, άλλους φιλικά. Είναι αδύνατον να ταιριάζουμε με όλους και να μπορούμε να σχετιστούμε σε προσωπικό επίπεδο. Άλλωστε ο στόχος δεν είναι αυτός. Ο στόχος είναι να μπορούμε να συνυπάρχουμε σε όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες. Φανταστείτε λοιπόν έναν υπάλληλο, ο οποίος έχει έναν προϊστάμενο που καθημερινά τον μειώνει και του μιλά απαξιωτικά για τη δουλειά του. Αν ο υπάλληλος κάθε μέρα πριν πάει στο γραφείο αρχίζει να σκέφτεται πόσο άθλιος και κακός είναι ο προϊστάμενός του και ότι δεν θέλει να τον βλέπει μπροστά του, τι πιθανότητες έχει να μπορέσει να συναναστραφεί μαζί του χωρίς να κάνει τα πράγματα χειρότερα; Μάλλον λίγες. Αποτελεί πραγματικότητα ότι ο προϊστάμενος δεν έχει καλή συμπεριφορά απέναντι του κι ότι πράγματι αυτό που κάνει είναι ενοχλητικό. Ωστόσο πρόκειται για μια συγκεκριμένη αρνητική συμπεριφορά του και σε καμία περίπτωση δεν τον χαρακτηρίζει συνολικά σαν άνθρωπο.

Πώς θα ήταν λοιπόν για τον υπάλληλο αν άρχιζε να σκέφτεται ότι πραγματικά τον ενοχλεί και τον κουράζει πάρα πολύ η συμπεριφορά του προϊσταμένου του αλλά αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι είναι ένας άθλιος άνθρωπος ούτε ότι δεν αξίζει; Μάλλον δεν θα πήγαινε με τόσο θυμό στη δουλειά και θα μπορούσε να διαχειριστεί πιο ήρεμα την κατάσταση. Θα σκεφτείτε τώρα τι νόημα έχει να το κάνει αυτό αφού πιθανότατα ο άλλος δεν θα αλλάξει. Και δεν έχετε άδικο. Αυτό δεν θα το κάνει προσπαθώντας να αλλάξει τον άλλο, αλλά προσπαθώντας να κάνει ο ίδιος ότι καλύτερο μπορεί για τον εαυτό του μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Όντας λοιπόν λιγότερο θυμωμένος και αποδέχοντας μέσα του ότι ο προϊστάμενος του έτσι είναι και δεν μπορεί να τον αλλάξει, έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να πετύχει και τον στόχο του που δεν είναι άλλος από το να μπορεί να συναναστραφεί μαζί του σε ήρεμο τόνο τις ώρες που εργάζεται.

“Υπάρχουν διέξοδοι και μάλιστα πολλές, αν και δεν είναι πάντα εύκολες ούτε άμεσες.”

“Πρέπει να βγει κανείς από εκεί που μπήκε”

– Χόρχε Μπουκάι (από το βιβλίο του Από την Αυτοεκτίμηση στον Εγωισμό) 

Οι άνθρωποι όπως κι εμείς οι ίδιοι είναι αυτό που είναι. Και για να αλλάξει χρειάζεται πρώτα να το θελήσουν οι ίδιοι. Δεν είμαστε σε θέση να επιφέρουμε καμία αλλαγή σε κάποιον άλλον αν ο ίδιος δεν το επιτρέψει. Άρα δεν έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε από το προσπαθήσουμε να βλέπουμε τους άλλους όπως πραγματικά είναι. Άνθρωποι με θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά. Άνθρωποι που κάνουν λάθη και σωστά. Άνθρωποι που την μια στιγμή μπορεί να βγάλουν τον καλύτερο εαυτό τους και την άλλη τον χειρότερο τους.

Μπορώ λοιπόν να αποδέχομαι και να μην εγκρίνω μια συμπεριφορά. Μπορώ να αποδέχομαι το παιδί μου στο σύνολο του και να μην εγκρίνω που δεν ενημερώνει όταν είναι να αργήσει να γυρίσει από την έξοδο του. Αυτό δεν το κάνει κακό παιδί, το κάνει ένα παιδί που δεν έχει καλή συμπεριφορά αυτή τη φορά. Μπορώ να αποδέχομαι τον σύντροφο μου και να μην εγκρίνω που δεν βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού. Αυτό δεν τον κάνει κακό σύντροφο, τον κάνει έναν σύντροφο που δεν έχει καλή συμπεριφορά σε αυτό.

Αν αρχίσουμε να σκεπτόμαστε έτσι είναι πιθανό να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε με καλύτερο τρόπο αυτό που θέλουμε από τον άλλο χωρίς θυμό. Τότε είναι πιθανό κι ο άλλος να μας ακούσει καλύτερα και να προσπαθήσει να μας καταλάβει.

Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξουμε αυτά που χρόνια πιστεύουμε για τον εαυτό μας και τους άλλους!